دندان نیش که به آن دندان کاسپید یا چشم نیز می‌گویند،
در پستانداران، هر یک از دندان‌های تک کاسپید (نوک‌دار)، معمولاً تک ریشه که برای پاره کردن غذا مناسب است و در پشت یا کنار دندان‌های ثنایا (دندان‌های جلویی) ایجاد می‌شود.
اغلب بزرگ‌ترین دندان‌ها در دهان است، نیش‌ها فراتر از سطح دندان‌های دیگر بیرون می‌آیند و ممکن است وقتی دهان بسته می‌شود به هم متصل شوند و حیوان را به جویدن بالا و پایین محدود کند.
در میان گوسفند، گاو و آهو، فقط نیش های بالایی بزرگ هستند.
قسمت های پایینی شبیه دندان های ثنایا هستند. جوندگان فاقد دندان نیش هستند.
عاج های گراز وحشی، شیر دریایی و گربه منقرض شده دندان شمشیر نیش های بزرگ شده هستند. (عاج فیل ها دندان های نیش بالا هستند، نه دندان نیش. دندان نیش وجود ندارد.)
در برخی از حیوانات (به عنوان مثال، خوک، آهو، بابون، گوریل)، نر سگ های نیش بسیار بزرگتری نسبت به ماده دارد. اینها علاوه بر پاره کردن، یک عملکرد تهدیدآمیز و محافظتی نیز دارند.
بخوانید:آیا دندان استخوان است!انسان‌ها دندان‌های نیش کوچکی دارند که کمی فراتر از سطح دندان‌های دیگر بیرون می‌آیند—بنابراین، در انسان تنها در میان نخستی‌ها، عمل جویدن چرخشی امکان‌پذیر است.
در انسان چهار دندان نیش وجود دارد،یکی در هر نیمه هر فک.دندان نیش انسان دارای یک ریشه بزرگ است که بقایای دندان نیش بزرگ پستانداران غیرانسان است.
این یک برآمدگی در فک بالا ایجاد می کند که گوشه لب را پشتیبانی می کند.
سمنتوم که سیمان نیز نامیده می شود، در آناتومی، لایه نازکی از مواد استخوانی است که ریشه ها و گاهی قسمت های دیگر دندان های پستانداران را می پوشاند.
این توسط لایه ای از سلول های تولید کننده سیمان (سمنتوبلاست) در مجاورت عاج ساخته می شود. الیاف غشای پریودنتال که دندان را در حفره خود نگه می دارد در سمنتوم فرو می رود.
به عنوان مثال در انسان با فرسودگی تاج دندان، سیمان جدید روی ریشه ها رسوب می کند تا دندان به تدریج در سوکت بالاتر رفته و اکلوژن (بایت) خوب حفظ شود.
